O książce: rok / Książka ta obejmuje półtora wieku historii Cesarstwa Rzymskiego - od 117 do 284 r. n.e. p.n.e.: „złoty wiek” imperium, panowanie dynastii Antoninów (117–180 – Hadrian, Antoninus Pius, Marek Aureliusz); panowanie dynastii Sewerów: Septymiusza, Karakalli, Heliogabala, Aleksandra (193–235); oraz tzw. „kryzys III wieku” (od Maksymina do Numeriana, 235–284). Narracja zatrzymuje się na progu nowej ery tymczasowego wzmocnienia imperium – kiedy cesarzom Dioklecjanowi (284–305) i Konstantemu (306–337) udało się przywrócić względną jedność państwa na kolejne stulecie. Z kilku przemówień dedykacyjnych wynika z tego, że to właśnie ci cesarze powierzyli spisanie biografii swoich poprzedników sześciu historykom: Aeliusowi Spartianusowi, Juliusowi Capitolinusowi, Vulcatiusowi Gallicanusowi, Aeliusowi Lampridiusowi, Trebelliusowi Pollio i Flaviusowi Vopiscusowi. Nic o nich nie wiemy, nic więcej nie pisali, a ich nazwiska nie są nigdzie indziej wymieniane. Sposób prezentacji i styl są takie same – wszyscy piszą jak jedna osoba. Dlatego we współczesnej nauce autorów tych nazywa się zwykle scriptores historiae Augustae, „autorami historii Augustanów”.».